Δεν υπάρχει κάτι που οι άνθρωποι δεν θα έκαναν για να μην χάσουν τον άθρωπο τους, τον άνθρωπο που έχουν ερωτευθεί, τον άνθρωπο που έχουν συνέχεια στο μυαλό και την καρδιά τους, τον άνθρωπο που σημαίνει τόσα πολλά για αυτούς….
Γενική αρχή και κανόνας?? Ισως.
Αλλά αληθινό.
Αυτό θα έπρεπε να μας έχουν μάθει και όχι να προστατευόμαστε, να σηκώνουμε τείχη για να μην πληγωθούμε, να τρέχουμε μακριά όταν αισθανόμαστε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας ότι μπαίνει βαθιά μέσα στο μυαλό μας, στις σκέψεις μας, στα άδυτα των αδύτων…..
Κινδυνεύουμε μόνο από τον εαυτό μας.
Από αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε, από αυτά που δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί και να ζήσει…..Κινδυνεύουμε από την έλλειψη του έρωτα και της αγάπης, από την ανυπαρξία του νοήματος και του σκοπού στην ζωή μας……Ναι είναι αλήθεια, μπορεί και να πληγωθούμε, να πονέσουμε. Στην αρχή, στην διάρκεια, στο τέλος….και? να μην ζήσουμε λοιπόν? να μην αισθανθούμε την γλύκα, την αδημονία? τον έρωτα σε όλες του τις μορφές? να μην ονειροπολήσουμε στην σκέψη ενός προσώπου? ενός ζευγαριού χαμογελαστών ματιών? στην αίσθηση που μας αφήνει το άγγιγμα των δάκτυλων πάνω στο δέρμα μας?
Μπορεί και να μην πληγωθούμε. Το τι θα ζήσουμε, το πως θα το ζήσουμε είναι επιλογή. Στην διασταύρωση της ζωής πρέπει να διαλέξουμε τον δρόμο που θα πάρουμε. Ο κάθε δρόμος οδηγεί αλλού, σε άλλα μονοπάτια, σε άλλους προορισμούς. Ο προορισμός είναι επιλογή. Το πως θα φτάσουμε άγνωστο! μα αυτό είναι που κάνει την ζωή όμορφη, ενδιαφέρουσα, αυτό δίνει νόημα στην ύπαρξη μας.