Και φεύγει η ψυχή μου και χάνεται
σε χώρες μακρινές,
εκεί που μόνο εσύ μπορείς να την βρεις,
εκεί που γίνεται αερικό και ταξιδεύει στης γαλήνης σου το σύμπαν.
…
Της μοναξιάς τα μονοπάτια άδειασαν.
Τα σταυροδρόμια της συνάντησης ζωντάνεψαν.
Χιλιάδες φώτα κρατούν στιγμές,
εικόνες γίνονται.
Και γεμίζουν όλα τα κενά, χαραμάδες τις ψυχής που σάστισαν σαν έκλεισαν για πάντα.
Κληρονομιά που σύντροφος ζωής έγινε και στις μνήμες που δεν σβήνουν , δίπλα κούρνιασε.
Θέση στην αιωνιότητα της ύπαρξης μου πήρε.
Την αίσθηση της έχω, δίπλα μου και μέσα μου.
…
Λέξεις που χρόνια μοιάζουν ξένες παίρνουν αξία.
Ανάγκες που για χρόνια δεν συνάντησαν το θέλω.
Επιιθυμίες που την ταυτότητα τους έψαχναν,
κενό στο πέρασμα του χρόνου και τώρα κλείνει.
…
Δεν κλείνει, έκλεισε
Και τώρα ξέρω….