Όπου είσαι, είμαι.
Σε όποια διάσταση αυτού του κόσμου,
εκεί που μόνο οι ψυχές συναντιούνται,
εκεί… εκεί υπάρχω, για να ζω.
Οξυγόνο μου, η αγάπη σου…
Μαξιλάρι μου, η αγάπη σου… και ονειρεύομαι.
Όνειρα κάνω και έτσι, ζω…
…
Μανδύας, πέπλο που σκεπάζει τα πάντα και γιατρεύει την ψυχή η παρουσία σου…
Eυλογία, αθανασίας ελιξήριο.
Υγρό χρυσάφι,
πορεία διαγράφει στου κορμιού τα μονοπάτια
και από όπου περνά κάστρα απόρθητα χτίζει, προστασία των θνητών, μετάβαση…
Φρούριο το σώμα της ψυχής,
που ανθίζει το χειμώνα σαν να είναι άνοιξη,
που δένει τον καρπό της και περιμένει την στιγμή που όλα έτοιμα θα είναι για να γεννηθεί.
Καινούργια αρχή αρχαίας πορείας,
ξεκίνημα που στους αιώνες περίμενε να ΄ρθεί.
Και σαν περιδιαβαίνει της ιστορίας τις στιγμές,
εκεί γεννιέται ξανά, δυνατή, έτοιμη, ζωή πραγματική, ζει…
…
Πως έγινε αυτό το μαγικό?
Ποια συνωμοσία μυστική μου χάρισε τον κόσμο όλο?
Απάντηση δεν ψάχνω, δεν ρωτώ.
Μα κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι…
Μαξιλάρι μου η αγάπη σου…και ονειρεύομαι
Όνειρα κάνω και έτσι, ζω..