Μίλα εαυτέ μου.
Μίλα, πες μου, τι !!!??? Μην επιλέγεις την σιωπή
Μίλα, τουλάχιστον σε εμένα, πες μου, πονάς?
– Όχι!
- Καλό μαντάτο αυτό.
Πες μου, μήπως αγαπάς? Γιατί κι αυτό πόνος είναι.
– Όχι!!
- Τι? Δεν αγαπάς?
Α μάλιστα λοιπόν. Αγαπάς, μα δεν πονάς!!
Μα γίνεται αυτό? υπάρχει αγάπη χωρίς πόνο στην καρδιά?
Χωρίς πόνο στην σκέψη που γεννάει το μυαλό για να βασανίσει την ψυχή?
Στην σκέψη που εικόνα κάνεις και βλέπεις την αγάπη να ξεμακραίνει κι εσύ να στέκεσαι βουβός και ακίνητος στην αποβάθρα του τρένου που έτοιμο είναι να φύγει και να μην σε πάρει στο ταξίδι του αυτό.
Μίλα εαυτέ μου!
Μίλα, πες μου!!!! Μην επιλέγεις την σιωπή
Χρόνια βουβός και αμίλητος ακούγοντας τους ήχους της σιωπής
Χείλη που ήχο δεν έβγαλαν να πουν της ψυχής το σημαντικό και του μυαλού το καθαρό
Πόνος γλυκός αυτός που σκίζει της σκέψης τον ειρμό, που τέρατα δημιουργεί, εκεί που η καρδιά χάνει την γαλήνη και σαν την φρενιασμένη θάλασσα στροβιλίζεται και χάνεται. Πνιγμός και οι λέξεις χάνονται, η ανάσα κόβεται και γυρνούν τα σωθικά.
Μίλα εαυτέ μου…
Μίλα, πες μου!
– Πως την αντάρα σταματάς, τον πόνο γαληνεύεις…
- Στα μάτια του κοιτώ και βλέπω την γαλήνη, μειδίαμα στα χείλη του και ουράνιο τόξο καταλήγει στην καρδιά μου, θησαυρός…
Στην αίσθηση των ακροδαχτύλων του, το μυαλό μουδιάζει, το κορμί απλά ακολουθεί και εκεί που το οδηγεί φτάνει…
Στις λέξεις που το στόμα του προσφέρει, θυσία των ώτων, στου μυαλού τις λίμνες μου βουτούν και την ευτυχία καθρεπτίζουν, εικόνες σχηματίζουν, της ένωσης φιγούρες…
Στο λιμάνι της αγκαλιάς του καταφύγιο βρίσκω και τις βροντές του κόσμου, τις αστραπές που εξαπολύουν στου ουρανού μας την γαλήνη, θεατής και μόνον στέκομαι, ασπίδα μου…
Μίλα εαυτέ μου…
Μίλα, πες μου!
Πες μου τι, τι θέλεις στης ζωής το υπόλοιπο να βρεις?
- Ότι έψαχνα το βρήκα, ότι ήθελα το έχω, ότι ζήτησα το πήρα… Στης αγάπης μου το σεντούκι, θησαυρός… και το υπόλοιπο της ύπαρξης μου φρουρός εγώ και φροντιστής της πιο πολύτιμης αγάπης…