…
Τρόμαξα σαν είδα,
άκουσα και έφυγα.
Μακρύς ο δρόμος της αναζήτησης αυτού που έψαχνε,
που ψάχνει,
που θέλει να βρει αυτό που δεν βρήκαν αυτοί που ψάχνουν.
…
Μίλα μου να σε ακούω,
να ακούω τον ψίθυρο της σιωπής σου,
άκουσε με στην σιωπή μου,
εκεί που ο δρόμος περνά,
εκεί που ο δρόμος μιλάει με τις σκιές αυτών που εκεί βάδιζαν.
…
Τέλος στο τέλος της σιωπής μας που εκκωφαντικά βομβαρδίζει τον πυρήνα,
ύπαρξη της ανυπαρξίας.
…
Σημασία στα ασήμαντα και ο χρόνος φεύγει,
λέξεις που το νόημα τους χάνεται στις λέξεις χωρίς νόημα,
χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
…
Προσπάθεια να πεις αυτά που ανήκουν στην σιωπή.
Ψίθυροι που τρόμαξαν τον νου και ξύπνησαν την αίσθηση της άγνοιας.
Σταμάτα να μιλάς, θεριεύει το θεριό μου και ανοίγει η πύλη του θυμού.
Μάζεψε της ψυχής μου την σιωπή.
…
Ανοίγει το μονοπάτι, ενώνονται οι δρόμοι που εκεί οδηγούν.
Στο “εκεί” το δικό σου,
στο “εκεί” της ενέργειας σου που γεμίζει το απόθεμα της δύναμης της διάνοιας μας.
Παράθυρα τα μάτια στο θέαμα,
παράθυρα τα μάτια στην παράσταση που δίνουν οι σκιές των ανθρώπων που αύρες έγιναν στο πέρασμα του χρόνου,
παράθυρα τα μάτια στον φόβο που ένιωσε η ψυχή σαν έφυγε το άγγιγμα.
…
Κλείσε το παράθυρο κρυώνω.
Προστασία της σκέψης μου το μειδίαμα που γράφουν τα μάτια.
Προστασία στις σκιές της κίνησης του κορμιού που απλά σε ακουμπά,
που κινείτε σε απόσταση αναπνοής.
…
Τρόμαξα και έφυγα,
άκουσα και απλά έφυγα…