Κλαίνε τα μάτια, κλαίει ο χρόνος που έφυγε, οι στιγμές που χάθηκαν στο πριν.
Μην κλαις, δεν θέλω να φοβάσαι, απώλεια δεν είναι.
Ότι έφυγε βρίσκεται εκεί που έπρεπε να είναι.
Δεν χάνονται οι στιγμές, ούτε στην γη της λήθης μένουν.
Θησαυρός μας, φως στου τώρα τα μονοπάτια τα βήματα οδηγεί.
Ασφάλεια δεν υπάρχει, παρά μόνον μέσα σου και το ξέρεις. Προστάτιδα δική σου είσαι.
Μην τα σημάδια αγνοείς, διάβαζε εκεί που υπάρχουν λέξεις κρυμμένες και προχώρα.
Μίλα, τις λέξεις μην φοβάσαι, αιώνιες στιγμές μαζεύονται να δώσουν γνώση μαγική. Σκόρπιες μέσα στο μυαλό και την ψυχή, κρυμμένες για αιώνες τώρα σαν τους στρατιώτες που κρύβονταν στα χαρακώματα του κορμιού ξεπροβάλλουν και σειρά παίρνουν στα μονοπάτια που οδηγούν στον ναό της διανόησης.
Μαζεύονται και ενώνονται και δύναμη είναι.
Σώμα στο σώμα, φως και ασπίδα εκεί που όλα μέχρι τώρα έμοιαζαν απροστάτευτα.
Κάθε λέξη που ειπώθηκε , κάθε στιγμή που φωτογραφήθηκε από του μυαλού την μηχανή, κάθε πόνος που χτύπησε σαν ρεύμα την ψυχή, κάθε γέλιο που χαράχτηκε στου προσώπου τις γραμμές, κάθε όχι που δεν ακούστηκε γιατί τα χείλη δεν τόλμησαν να ξεστομίσουν, κάθε λέξη που δεν κατάφερε να βρει το δρόμο της έξω στον κόσμο τούτο.
Μην κλαις δεν θέλω να φοβάσαι, τώρα που ξύπνησαν οι προστασίες του χρόνου, τώρα που οι λέξεις βρήκαν τον δρόμο τους και ξέρεις, τώρα που έμαθες ότι εμείς χάνουμε τις ψυχές που το άγγιγμα τους πόνο προκαλεί, τώρα που έμαθες ότι αδιάφορα να ζεις δεν γίνεται και συμβιβασμός στο κάρμα το δικό σου δεν υπάρχει, τώρα που όλα τα σημάδια διάβασες από την αρχή και τώρα…. τώρα, μπροστά σου έρχονται, λέξεις γίνονται που πλέον δεν φοβάσαι.
Τα μάτια άνοιξε, μουρμούρα τον ρυθμό που συντονίζει την ψυχή στο σύμπαν, ενέργεια που γυρίζει όπως την έστειλες και πρόσεξε, δώσε σημασία στην λεπτομέρεια που τα σημάδια κουβαλούν, μην κλείνεις τα μάτια της ψυχής, τροφή για το μυαλό που μαθαίνει από τα λάθη.
Μην κλαις, δεν θέλω να φοβάσαι, απώλεια δεν είναι.
Ότι έφυγε βρίσκεται εκεί που έπρεπε να είναι.